Per bus via Chivay de bergpas op naar de 4875m. Dan weer de langere afdaling naar de hoofdweg van Arequipa naar Puno (La Paz Bolivia). Opnieuw stops om aan de hoogte te wennen en een koka thee pauze bij de hoofdweg. De route loopt door een enorme veelkleurige vlakte met hoge bergen op de achtergrond. Om tijd te sparen hebben we sandwiches besteld voor de lunch. Deze gebruiken we in en om de bus bij een helderblauw groot meer. We passeren Juliaca de hoofdstad van de provincie Puno en maken een sanitaire stop bij de bustransfer. Een kleurloze, saaie en grauwe stad met vliegveld voor Puno en het Titicaca meer. Na 100km bereiken we het meer met Puno. De stad ligt in een komdal aan het water op 3850m. Op de bergen rondom een enorm kruis en een groot beeld van een poema. Eric verteld dat Puno niet zo veilig bekend staat en adviseert om enkel de hoofdstraat te benutten. Het hotel (weer een Casa Andina) ligt vlakbij de kathedraal en de plaza. Als we op de kamer komen klinken schoten, maar later blijkt dat het rotjes en vuurwerk zijn. Er valt zelfs een beetje regen.  
Truus en ik gaan shoppen in de drukke winkelstraten, waar behoorlijk toeristen en backpakkers rondlopen. Op veel plekken is weer internet.
Ook is er overal politie op de been en bij elke pinautomaat en bank staan 2 dienaren van de wet uit de neus te ….  Wat een vak, maar je hebt wel een uniform en pistool.
‘s Avonds diner met de groep in een aan de plaza gelegen restaurant.

Dinsdag 19 okt 2004 – dag 12

Vandaag het Titicaca meer met bezoek aan de Uros indianen.
We gaan per fietstaxi naar de haven en nemen de boot naar de rieteilanden die ca 45min varen voor de kust liggen. Er wordt een wedstrijdje van gemaakt, welke Tricyc het eerst aan de haven is en als je Sols beloofd wordt er flink gefietst. Het is prachtig weer en op een van de eilandjes krijgen we uitleg. Het is een dikke laag riet van ca. 1.5m waarop de Uros indianen leven. Weer opnieuw de prachtige bonte keuren van de kleding van deze mensen en hun home-art. Opnieuw blijft ons weer wat aan de vingers hangen. Prachtige voorwerpen van het riet en we varen nog naar een ander eiland in een rietboot. Sommige van deze boten hebben een prachtige poemakop op de steven. Titi betekend poema en caca  rots. De ca 500 Uros indianen leven op de rieteilanden op enkele km’s voor de kust. Er zijn wat voorzieningen, zoals een school op een van de eilanden. Kinderen worden met de boot opgehaald en naar school gebracht. Van visvangst en de inkomsten van toeristen wordt hun levensonderhoud betaald.
Na dit bezoek varen we naar een eiland nog 2 uur verder varen uit de kust. Het Titicaca meer is 8400 km2 groot en dus ca. 1/4 van NL. Het water is ca 8 oC en het niveau verschilt slechts 1 m in het regenseizoen. Het eiland heet Isla Taquille. Het heeft een dorp op de top ca.  250m hoog en de lange trap naar boven wordt ook door ons bedwongen. Met ons gaan 10tallen dorpsbewoners met kratten drank en allerlei ander goederen naar boven. Er ligt wel stront maar ik heb geen ezel gezien. Er is  feestmuziek om de burgemeester in te huldigen die gisteren herkozen werd. Kleurrijk maar anders dan in Puno. De vrouwen hebben allen een zwarte doek om hun hoofd en  mogen niet luid spreken. De mannen van aanzien dragen een hoed, de andere mutsen. Een mooie met felle kleuren voor de vrijgezellen en wat minder bont voor de gehuwden. Heel apart. De kinderen mogen niet bedelen maar voor een foto vragen ze wel een Sol. We lunchen iets buiten het dorp op de top en gaan daarna naar beneden aan de andere kant van het eiland. 580 treden en hiermee de langste trap ter wereld.
Op de trip terug naar Puno wordt het koud en er hangen dreigende regenwolken boven de bergen en vooral naar het noorden. De richting waar we morgen heen gaan. Cusco DE Incastad.