Verslag van de Fietsvakantie Sicilie  door Hans Philipsen

Zaterdag 8 april 2006.

Om 10.45 is Frans bij mij. Koffer in de auto en de reis kan beginnen. Eerst naar Ysselsteyn om bij Henk samen te komen. Henk zijn busje doet ook dit jaar weer dienst als haal en brengauto. Op Zaventem regent het als we om 15.25 uur stipt op tijd vertrekken met de vlucht van Virgin Express. Na een vliegreis van ruim 2 uur landen we op een zonovergoten Catania Airport. Onze koffers rollen al vrij snel van de band en als alle koffers binnen zijn worden onze fietsen persoonlijk gebracht via de achterdeur. De shuttlebus blijken 2 busjes te zijn en staan al op ons te wachten. Via een hectisch ritje door Catania komen we aan in Nicolosi. Hier staat de familie Tomaselli ons op te wachten. De gastvrije Alfi is even iets te gastvrij en nodigt ons uit voor het eten. De spaghetti en patata’s met worst smaken goed. Al voelen we ons niet echt op ons gemak. Regelmatig ontstaan er stiltes. Zij zijn het Engels niet machtig. Net al de rest van de Italianen hier. En ons Italiaans is ook niet het je van het. Ook menen wij enige onenigheid te ontdekken tussen de gastheer en gastdame. Hierna nog wat drinken in het dorp en vervolgens naar ons bed.

Zondag 9 april 2006.

Italiaans ontbijt met sterke maar lekkere koffie. We nemen de route naar het zuiden. Volgens ons vrij vlak maar toch nog goed voor geschat 1300 hoogtemeters.  Het eerste gedeelte gaat voorspoedig al zijn de steden Belpasso en Paterno toch groter als ik dacht. Het is palmzondag hier met echte palmen. Niet zoals bij ons ligusterzondag. Het betekent wel dat we hier en daar van onze route af moeten wijken. Na wat omzwervingen komen we op het rustigere gedeelte van de tocht. Afwisselende vergezichten met als echte blikvanger de Etna met het witte wolkje op de top. Deze berg heb je toch wel steeds in het vizier. Hij of zij lijkt een beetje op oliebol met poedersuiker maar dan in puntvorm. De poedersuiker is wel redelijk op zijn einde aan het lopen. De sneeuw kleurt op de uitlopers bruin. Of het smog is of stof op de oude sneeuw weet ik niet. Na Catenanuova  krijgen we een flinke klim voor de kiezen. We maken een foutje door niet te stoppen voor een maaltijd en drank. Nu begint het serieuze klimwerk klimmen van 10, 12 % volgen elkaar nu in rap tempo op. Na Santa Maria de Licodia krijgen we de topper van de dag. De drank is op en de klim is steil, zeer steil tussen de 15 en 20%.  We pakken hier dan ook de kortste route terug naar Nicolosi. Kaputt wie hund komen we aan in Nicolosi. Een lekkere douche doet wonderen. Werkelijke statistiek 101 km 1695 hoogtemeters. Hierna Nicolosi in voor drank. We drinken een kopje koffie. De kopjes zijn echter zo klein dat we hiermee onze dorst niet kunnen lessen. Dan maar aan het bier. Dat smaakt altijd. Dus ook hier.

Maandag 10 april 2006.

Giro di Etna. Allereerst de statistiek 132 km. 2090 hoogtemeters maximale hoogte 1036 mtr. We vertrekken met de klok mee. Dus eerst door het drukke gedeelte met Biancavilla en Adrano. Hierna is het genieten. Via rustige wegen slingeren we ten westen van de Etna naar het noorden. In Bronte drinken en eten we wat bij een tankstation en gaan dan verder richting noorden om via Maletto de Mareneve route op te pakken. De klim naar Maletto is echter zo steil dat we besluiten om de SS284 naar Randazzo te blijven volgen. Het gekeutelde pad naar de Mareneve lijkt ook niet echt geschikt voor de racefiets. Al zullen we dat nu ook niet te weten komen. De SS284 is niet druk en is uitstekend om te fietsen. Omdat Henk en Frans afdalen leuker vinden dan klimmen missen we de afslag naar Linguaglossa en komen we terecht in Randazzo. Hierna de geplande route via een geweldig mooie klim naar Fornazzo. Verder via Milo,  Zafferana naar Nicolosi. Vandaag ook vinden we ons stamkroegje. De kroegeigenaar serveert bier met hapjes in de vorm van deegbitterballetjes, minipizza’s, chips en pinda’s. Het leven is zo slecht nog niet. ’s Avond gaan we op zoek naar eten en na wat omzwervingen vinden we een restaurantje. De patron probeert ons uit te leggen dat er wild zwijn op het menu staat door met zijn vingers de slagtanden van het arme beestje na te doen. Het valt me wel op dat elk restaurant zo zijn best doet om het zo gezellig mogelijk te maken. Overal spaarlampen met veel licht. Het aantal lumen vliegt je hier om de oren. Nog net geen TL-verlichting.

Dinsdag 11 april 2006.

Het reisdoel voor Ger is natuurlijk het strand met zand. We gaan naar het noorden naar Taormina. De rit moet goed zijn voor 118 km. We gaan via de inmiddels bekende route. Pedara, Zafferana Etnea en Milo. Hierna gaan we in oostelijke richting naar Sant Alfio. Nu strak naar het noorden naar Piedimonte Etnea. Omdat we al de nodige klimmen hebben verwerkt doen we het onzekere extra lusje naar het oosten maar niet. We gaan maar richting  Fiume Freddo. In Giardini  Naxos eten we wat op het terras bij een strandtent. Ger kan hier zijn eerste monster strandzand van de dag ophalen. Vervolgens gaan we noordelijk naar Taormina. De stad door om de klim naar Castelmola. Hier moet een kasteel liggen boven op de top van een berg. We spreken af om de klim naar het castello te doen en dan te wachten. Frans heeft de briefing echter niet goed begrepen en is doorgefietst naar Castelmola - dorp. Ger, Henk en ik wachten een half uur op de kruising bij het kasteel. Net als ik besloten heb om de klim naar Castelmola te doen om te kijken waar Frans is komt hij terug. Samen gaan we terug naar Giardini Naxos, om hier via de brede kustweg zuidelijk af te dalen naar Pozzillo. Maar niet voordat Ger zijn 2de monster van de dag kan scoren. Het derde monster komt er niet omdat de route hier aangepast moet worden door een foutje in de routekaart. Een weg waarvoor de Sicilianen wel geld hebben ontvangen van de EU blijkt niet te zijn aangelegd. Bij Pozzillo buigen we af van de zee en gaan nu via wat omzwervingen weer klimmen naar Villagio Gardenia. We spreken nog wat gebroken Engels met de plaatselijke snail (slakken) verkoper. Hij heeft het over de Amerikaanse vliegbasis Sigionella hier op Sicilie. Joe are my friend. Tenminste als we wat kopen van hem. Hierna terug naar Nicolosi waar Ettore Grosso van Sole & Bike een bod doet op Ger zijn Colnago. 4 mille lijkt hem wel redelijk. Ger trouwens ook. ’s Avond monsteren we aan bij een…… je raad het al…. een pizzaria. De eerste ober hier die Engels spreekt. Hij brengt ons de grootste pizza die ik ooit gezien heb. Iedereen gaat dus hier ook naar huis met een doos met de overgebleven resten van de maaltijd.

Woensdag 12 april 2006.

Vandaag rustdag. 
Althans rustdag naar de Refugio Sapienza. Goed voor zo’n 1000 hoogtemeters maar wel lekker kort 38 km. We rijden in noordelijke richting via de SP92 de Etna op.  Al beneden vanuit het dal krijg je een overzicht hoe zich de zwarte lavastroom een weg naar beneden heeft gebaand. Het is een fikse klim maar hij loopt wel lekker. Na 10 km. slingeren we door de lavastroom. Het is indrukwekkend hoe hoog de versteende lava links en rechts boven ons uit toornt. Midden in de lavastroom zien we een huisje. Alleen het dak staat nog boven de lava. De dakpannen zijn gedeeltelijk blijven liggen. Een bizar gezicht. De SP92 is nog van na de laatste uitbarsting dus het asfalt is van uitstekende kwaliteit. Goed voor ons fietsers. Boven bij de Refugio Sapienza is het druk. Bussen vol met toeristen staan zich te vergapen aan de lavastroom en kraters. Van hier kun je ook nog met de kabelbaan omhoog. Wij ontvangen bij bovenkomst ons applaus van enkele toeristen. Het blijken Nederlanders te zijn die het beklimmen van deze reus toch zien als een prestatie van formaat. Na een 50 tal minuten arriveren Henk en Ger ook op de top. Zij hebben voor ons de kodakmomenten vastgelegd. We drinken wat en dalen dan aan de andere kant af naar Nicolosi. Het is erg koud in de afdaling. Frans staat zelfs een keer stil om weer wat op temperatuur te komen. Beneden in het dal is de temperatuur een stuk draaglijker zo’n 18 tot 20 graden. Na een warme douche is alles weer ok. ’s Avonds een Spaans-Mexicaans restaurant met Pollo en mais en natuurlijk onze verdiende Birra.

Donderdag 13 april 2006.

Deze dag staat de beklimming van de Mareneve op het programma. Het is de koninginnerit van deze week. Al blijkt dit pas achteraf. 2807 hoogtemeters en 108 km. Het weer in Nicolosi is zo’n 20 graden. We proberen een andere weg naar Zafferana te vinden. Dankzij GPS lukt ons dat ook wel goed. Al zorgen de binnenwegen er wel voor dat er veel geklommen moet worden. Op onze GPS-kaarten kun je geen hoogtemeters zien.  Bij Zafferana gaan we omhoog naar de 1631 meter hoge Mareneve. Het waait boven erg hard en of dat nog niet genoeg is begint het ook nog te regenen. Er zitten zelf enkele steentjes hagel bij. De prachtige afdaling met perfect lopende bochten wordt hierdoor iets minder leuk. We eten wat in Linguaglossa en gaan dan via een prachtige rustige weg terug zuidwaarts via Presa, Puntalazzo, San Giovanni,  Macchia. Het is wel een weg die op en af gaat maar het uitzicht op de Ionische zee maakt alles goed. Links de prachtige Etna en rechts van ons de zee. Via Pennisi gaan we weer richting Pedara en Nicolosi. Het is vandaag witte donderdag en dus zijn hier alle cafe’s gesloten. Gelukkig is de plaatselijke supermarkt wel open zodat we toch ons vochtpeil weer op orde kunnen brengen. Ik hoop wel dat we vanavond nog iets kunnen vinden om onze hongerige maag te kunnen stillen.

Vrijdag 14 april 2006.

We hadden gisteren gelukkig vrij snel een eettentje gevonden zodat we niet volledig uitgehongerd moesten gaan slapen. Vandaag geen fietsen maar een tourist-tour naar de etna. We hebben de afgelopen dagen al wat info opgehaald zodat we precies weten hoe en wat.  De busrit naar Refugio Sapienza gaat via de SP 92 omhoog naar 1900 mtr. Hier kopen we kaartjes voor de kabelbaan die ons omhoog zal brengen naar 2504 mtr. Om vervolgens te klimmen naar 2900 mtr met een 4 wheel drive bus. Echter de kabelbaan is niet in bedrijf. De te harde wind maakt het te gevaarlijk om naar boven te gaan met de kabelbaan. Nu worden we met de 4 wheel drive bus omhoog gereden naar de 2500 mtr. Dit betekent wel dat we niet naar de hoger gelegen krater kunnen. Wel lopen we nog een stuk omhoog naar 2705 mtr. Voor mij mijn hoogste beklommen berg ooit. Het is erg koud boven en we lopen terug naar de skihut. De sneeuwmuren zijn op sommige plaatsen nog wel 10 mtr hoog. Toch moet ’s zomers de Etna volledig zwart zijn. Als we weer bij de skihut zijn blijkt dat de kabelbaan inmiddels in bedrijf is. Dus voor mijn 2de overwinning van de dag. De kabelbaan. Het valt gelukkig wel mee al moet ik wel zeggen dat ik bij het omkijken naar het dal mijn hoogtevrees toch nog aan zijn trekken komt. Vooral door de prachtige vergezichten een dag om niet te vergeten.

Zaterdag 15 april 2006.

Vandaag de dag van te terugreis. We vertrekken pas om 18.55 uur met het vliegtuig dus is er nog plenty of time om een stukje te fietsen. Frans en Henk hebben geen goesting meer in een klimmetje Etna. Dus gaan Ger en ik maar voor een rondje. We doen het rondje van afgelopen dinsdag maar dan omgekeerd.  Het is al warm en het zweet drupt dan ook al snel onder mijn helm vandaan. Het is een onregelmatige klim. Soms zelfs met licht dalende stukken. De dalende stukken worden dan ook weer afgewisseld met steile stukken asfalt. Als Ger boven komt wordt hij begroet met applaus van enkele bewonderaars. We drinken cola en gaan dan via de SP 92 weer naar benenden. Het is een prachtige afdaling met haarspeldbochten dwars door de lavastromen van 2001, 2002 en 2003. Halverwege de afdaling bouwt men alweer een hotel midden in verse lavastroom. Beneden aangekomen in Nicolosi pakken we onze fietsen in en gaan we nog wat eten in het centrum van Nicolosi. Hier pak ik mijn eerste Gelati van de vakantie. Om 17.00 uur gaat onze transfer naar Catania Fontenarossa Airoporto. Hier mag ik mijn fietskoffer nog eens uitpakken omdat hij niet door de scanner kan. Na een voorspoedige vlucht landen we op een regenachtig Zaventem. Nu met de bus van Henk naar Venray en onze geslaagde vakantie zit er weer op. Ger, Henk, Frans en ik vonden het een geslaagde week.

Hans Philipsen