.
.

 

Beetje bij beetje moesten we jou verlaten
We konden al lang niet meer met je praten
Die blik de stilte dat deed vaak zeer
Os moe, van vroeger was je niet meer
We zagen heel goed je stille verdriet
Maar helpen konden we je niet.

 -----------------

Ik heb mijn moeder niet verloren,
daarvoor gaf ze mij teveel.
Wat zij zei dat blijf ik horen,
van wat ik ben is zij een deel.
Ik kom haar overal nog tegen,
in wat ik doe en wat ik laat.
Zij was en blijft voor mij een zegen,
waarvan het spoor nog steeds verder gaat.