Os Moe,

84 jaar is Moe geworden.

Een lang leven van een hartelijke, intelligente vrouw, moeder en oma.

Geboren in Sevenum als enige dochter. Al op jonge leeftijd gaf ze aan een groot gezin te willen.  

Toen ze Va leerde kennen veranderde haar leven ingrijpend.

Samen zouden ze een boerderij starten. In het laatste oorlogsjaar, net na hun trouw, hun huis was bijna op orde, schoten de Engelsen het helemaal aan flarden. 2 jaar een weekend huwelijk, os Moe in Sevenum bij opa en oma en va op zaterdag en zondag overkomend. De oudste 2 kinderen werden beiden geboren in Sevenum.

In 1946 werd met opa en oma verhuisd naar het Veulen. Hier werden de overige 8 kinderen geboren.

In dit grote gezin was Moe de spil, die alles draaiende hield.

Naast het huishouden en de kinderen werkte Moe volop mee op de boerderij. Bovendien bracht ze veel tijd door achter de naaimachine en werd de meeste kleding voor haarzelf en de kinderen thuis gemaakt. De spaarzame uren die restten, werden o.a. aan handwerken besteed. Ook las zij regelmatig een boek van de bib. Zij was een moderne stimulerende moeder voor haar kinderen.   

De kinderen groeiden op en vlogen uit en er was geen opvolging voor de boerderij, zodat die werd verkocht en ze een nieuwe woning bouwden aan de Steegsepeelweg.

Vanaf 1977 tot 1999 heeft Moe met Va hier een mooie tijd doorgebracht. Samen maakten ze diverse vakantiereizen, o.a. naar Oostenrijk, Engeland en Duitsland. Aan een van de eerste vakanties hield Moe een Engelse correspondentie vriendin over. Met hulp van Jet werd druk over en weer geschreven en op een vakantie in Engeland moest natuurlijk een bezoek aan Eunice en Joe  worden gebracht.

Over al het meegemaakte op reis kon Moe veel en boeiend vertellen en de eigen foto's werden zorgvuldig in albums bewaard.

De vakanties van de kinderen hadden haar grote belangstelling en de plaatsen werden in de atlas opgezocht.

In de tuin genoot ze van de bloemen en ze vond het heerlijk om bij de vijver koffie te drinken, te handwerken of puzzels te maken. Wekelijks haalde ze zelf de boodschappen bij Truus van de Bekker en een uitje was het winkelen in een stad.

Bovenal genoot ze van de kinderen en kleinkinderen. Veel bezoek en altijd een warm onthaal met koffie. Alle kinderen kregen nog wat lekkers toegestopt bij het naar huis gaan. Een gevleugelde kreet van de kleinkinderen was: "Oma we gaon naor huus".

Maar ouderdom komt met gebreken.

En zo kreeg Moe suiker, haar ogen werden minder en het gehoor werd slecht. Een hoorapparaat voor beide oren, een staaroperatie en vanaf de vijftigjarige bruiloft werd de insuline gespoten.

Tot op hoge leeftijd reed ze auto maar na haar oogoperatie was ze blij dat het rijbewijs niet verlengd werd. Ook kreeg va steeds meer last van de ziekte van Parkinson. Toch heeft os Moe hem, later met hulp van de wijk, altijd weten te verzorgen.

Maar in november 1999 sloeg het noodlot toe. Moe kreeg een beroerte en was enige weken ontredderd. Ze kon niet op woorden komen en ze had geen macht in haar rechter arm. Bovendien was er een beperking bij het zien en lopen. Therapie gaf haar weer enigszins vertrouwen en hoop op verbetering. In januari 2000 konden Va en Moe beiden op de revalidatie in Elzenhorst komen. Maar op de 2e dag in Horst kreeg Moe opnieuw een beroerte, waardoor ze niet meer kon lopen en praten. Vooral door dit laatste was ze erg emotioneel, waardoor ze veel huilde.

Samen met Va op een kamer, heeft Moe haar laatste levensperiode in Elzenhorst doorgebracht. Liefdevol en hartelijk verzorgd.

Regelmatig had Moe last van blaasontstekingen en 2 weken geleden begonnen problemen met de longen. Een antibiotica kuur sloeg niet aan, waardoor Moe snel achteruit ging en zondag in de vroege morgen insliep.

Moe, bedankt voor alles.

Je was

….een lieve vrouw voor Va

….een lieve moeder voor je kinderen en schoonkinderen