Fly & Drive - Kameeldoorn rondreis door Namibia 

28 okt t/m 19 nov 2003

Khoriaxis - Twyfelfontein - Etendero

 .

meer foto's

reisverslagen & foto's

dag 1-2: Windhoek-Otavi
dag 3-4: Ghaub
dag 5: Etosha 1
dag 6: Etosha 2
dag 7: Etosha 3
dag 8: Damara
dag 9: Swakopmund 1
dag 10-11: Swakopmund 2

terug naar home-NA

Dinsdag 04 nov 2003

Heerlijk buffet met verschillende soorten brood en zelfs broodjes. De eieren worden in dezelfde ruimte gebakken. 2 Soorten sapjes, 4 soorten jam, fruit. Het is er allemaal en het uitzicht is weer fenomenaal. De hoge balken constructie is met stro bedekt. Ook al excellent.

Nog een laatste foto richting klip en we rijden weer. Opnieuw een dag van tegen de 400km. Bij Khorixas wordt getankt en een horde jongens en mannen stortten zich op ons arme toeristen. Ze vragen waar we vandaan komen en meteen wordt het oranje team bij naam genoemd. Dan worden de namen van de kinderen gevraagd en van mij zelf en mijn moeder. We trappen er met volle overgave in. Hierna worden de fijn bewerkte kastanjes met naam ons in de hand geduwd. En jawel het afdingen kan beginnen. Er blijven ons 8 stuks voor veel te veel geld aan de vingers plakken.  Wel origineel en met naam, dat mag ook wat kosten.

We rijden door en hebben dan 70km “teerweg” gehad en nu begint de onverharde weg. 90 km naar Twyfelfontein. Het versteende woud, de rotstekeningen, de basalt orgelpijpen en de verbrande berg. Het ligt allemaal binnen een straal van 50 km in een mooi landschap met veel verschillende kleuren bergen. De een nog ruwer dan de ander. De weg ligt toch vaak kaarsrecht over heuvel en bult. Bij veel dal-gangen staat dan een bord, alsof er een rivier over de weg stroomt. Maar altijd is deze droog.

In het versteende woud wordt met Gideon, een grote zwarte, gelopen. Een rondgang van ½ uur langs de versteende dennenbomen. Voor miljoenen jaren zijn deze woudreuzen door stof afgesloten van de lucht en hebben zich toen volgezogen met kiezelzuur. Deze stof is in alle cellen van de boom gaan zitten en is later gestold tot steen. Hierdoor is de structuur van de boom perfect behouden. Er liggen bomen van 40m en tot 100m onder de grond.

Hierna gaan we naar de rotstekeningen. Deze zijn ca. 1500 jaar terug gemaakt door bewoners die nomadisch uit andere gebieden van Afrika kwamen en aan de San verwant. Hierdoor staan er dieren bij die hier niet voorkomen, zoals robben en pinguïns. Alle dieren zijn getekend, soms alleen door een voetafdruk. Op een tekening is een soort landkaart, met de waterbronnen aangegeven. De mens is altijd alleen met een voetafdruk getekend. NB: altijd met 6 tenen. Het terrein is tegen de rotsen omhoog en het is klimmen in de brandende zon. De rotsen zijn erg mooi van een rode steen.

Na een verfrissend blikje drank rijden we 10km naar de orgelpijpen. In een rivierbedding staan de kolommen bruine basalt. Het is niet zo spectaculair, maar zonder extra moeite is het de moeite van uit de auto stappen waard.

Dan nog even verder naar de verbrande berg. Al van ver zie je de berg liggen. De berg rug heeft een zwarte kap en het lijkt inderdaad alsof de berg is verbrand. Een stukje zwarte lava in bruinrood landschap.

Dan rijden we naar onze lodge van vanavond. Toch nog 200km. Een erg mooi landschap. Bergen bestaand uit grote ronde roodbruine stenen die gestapeld lijken. De een veel hoger dan de ander, maar soms lijken ze zo naar beneden te kunnen rollen. Langs deze weg komen meer toeristen en op veel plaatsen langs de kant worden we gewenkt om naar de huisnijverheid te komen kijken en kopen. Zelfs is er een stuk route waar de kraampjes staan en de Herero vrouwen in volle uitdossing met de zelfgemaakte poppetjes staan te zwaaien als er weer een auto aankomt stuiven over de “pof”weg.

Na 75km komen we op de C35. Ik dacht, had gehoopt op een teerweg, maar het blijkt ook een onverharde weg te zijn maar wel breder dan de vorige. Zelfs een aanduiding van voorrangsweg ontbreekt niet. In deze desolate omgeving ietwat overbodig. Na een 30km buigen we af richting Omatjette over de 2344. Deze weg is eerst goed, later wordt er aan gewerkt en dan begint over 70km de ribbelweg (wasbord). Net als over kinderkopjes op de Vlaamse hellingen. De auto blijft rammelen. Dit is geen pretje en daarmee het langste slechte stuk tot nog toe. We komen langs nietige zwarte nederzettingen, met slechts een store voor eten en drank. Ze wonen in hutjes van jute, golfplaat en hout. Echte armoe. We zwaaien tegen iedereen en de mensen zwaaien vriendelijk terug.

De afslag naar Etendero gaat 10km over een weg met op 6 plaatsen hekken die geopend en gesloten moeten worden. Bij het 1^e hek staat het opschrift: “bees is op pad”. Etendero is een landhuis met een boerderij en nog een 10tal bungalows aan elkaar. Het zijn netjes ingerichte kamers met een mooie badruimte, geheel uit marmer dat van het eigen farmgebied komt. We worden welkom geheten door Gisela en zij laat ons de kamers zien en zorgt voor een welkomstdrankje. We kunnen even gaan zwemmen want om 18:30 worden we uitgenodigd om mee naar een heuvel te rijden om de zon te zien ondergaan. Samen met de andere gasten rijden we omhoog en boven krijgen we een champagne aangeboden. De gastheer legt ons de omgeving uit. We kijken uit over de wijde omgeving en hebben zicht op enkele bergen, zoals het Brandberg gebied met Namibië hoogste berg. 2500m. De zon gaat snel wondermooi rood onder en om 19:25uur is het donker en rijden we op de jeep terug naar het gastehouse.  Diner staat voor 20:15 gepland in het hoofdhuis. Aan een lange tafel eten we met z’n allen. 3 Polen met gids, die op jacht zijn, 2 Duitsers en 4 Venrayers en de gastheer. Pompoen soep, koolsla, erwtenmaïs, aardappelen en kudu braadvlees. Lekker !  IJs met vla na.

Dan komt een schnaps op tafel voor de verdauung.

Even kunnen we internetten, maar de verbinding valt soms weg en is o n t z e t t e n d  traag.

Gereden:  388 km