Fly & Drive - Kameeldoorn rondreis door Namibia 

28 okt t/m 19 nov 2003

Namib woestijn - Lüderitz

 .

meer foto's

reisverslagen & foto's

dag 1-2: Windhoek-Otavi
dag 3-4: Ghaub
dag 5: Etosha 1
dag 6: Etosha 2
dag 7: Etosha 3
dag 8: Damara
dag 9: Swakopmund 1
dag 10-11: Swakopmund 2

terug naar home-NA

klik op de afbeelding voor een vergroting

Spreetmanshoogte
republikeinwever	republikeinwevers
ZebraRiver lodge
Zebra River Lodge (kamers)
afscheid Lodge	landschap
kapotte band	doodskisten
landschap	Nuwisib
Nuwisib kasteel
Nuwisib kasteel
Lüderitz	zandstorm

 Maandag 10 nov 2003
Om 3 uur vannacht werd ik wakker van de harde wind. Toch ander weer?
Tegen 8 uur ontbijt met yoghurt, muesli, eieren en bacon. Na het ontbijt gaan we de tip van Karl-Heinz opvolgen. We rijden via Spreetshoogtepas op 1780m en Remhoogtepas die iets lager is. De weg erheen is verboden voor vrachtverkeer en aanhangers. Het is een prima gravelweg, maar de pas zelf is erg wasbord en op de steilste stukken is de weg geplaveid met steentjes. Er zitten stukken bij van 20% zoals KH al gezegd had, maar boven worden we beloond met een machtig mooi uitzicht over de omgeving. "Baaie mooi!". De weg naar de volgende pas loopt door een landschap met boerderijen en veel geiten. Ook enkele rundvee bedrijven. Onderweg ligt een telefoonpaal op de grond. Er zit een ontzettend grote Republikeinwevers nest in de paal en de paal ernaast zit ook een groot nest. We trekken deze wat uit elkaar om de kunstig gemaakte nesten te bekijken. Een nest kan wel honderden vogelparen herbergen, vandaar Ziedler.

De Remhoogtepas is minder spectaculair maar evengoed is het landschap uniek en mooi. We komen na 120km weer bijna bij ons vertrekpunt Solitaire. We ruilen van chauffeur en rijden via Bullsport naar de ZebraRiver lodge. De omgeving is bergachtig en bestaat uit tafelbergen. Gelaagde (gestreepte) bergen met vlakke bovenkanten. Mooi uitzicht. Het laatste stukje naar de lodge is net als de beschrijving zegt, slecht. Maar de lodge ligt uniek tegen een streep berg aan gebouwd. Mooie kamers en mooie veranda. Ook binnen is het mooi ingericht. De gastvrouw Marianne is een geboortige Dordrechtse, maar al 10 jaar in Zuid-Afrika en Namibia. Het is 13uur als we aankomen en we hebben hier volpension. We krijgen de lunch geserveerd door 2 jonge en mooie blanke meisjes. Na de lunch gaan we douchen en even zwemmen in het kleine bad voor de kamers. Het waait lekker, dus de hitte (35 oC binnenkant veranda) is draaglijk. Rob, de eigenaar doet aan astronomie en de telescoop staat onder een  foedraal op de veranda. Jammer dat hij vandaag naar Windhoek is en pas laat terug zal zijn.

Als de zon aan het zakken gaat, ga ik een eind wandelen. Ik spreek met Truus en Jet af om mij boven bij de lodge op te komen wachten en samen de zonsondergang te zien. Maar ik loop me eigenlijk in een rivierbedding vast in de struiken en besluit terug te keren. Samen gaan we nu naar boven en zijn net te laat voor de zonsondergang. Bij het hotel zitten veel vogels, ze worden bij een losstaand huisje gevoerd. Onder de veranda hangt een groot republikeinwever nest. De vogels gaan in en uit. Ook heb ik een zwerm, van een 10tal agapornissen gezien. De vogels die os Va en ikzelf ook in een volière hebben gehad. Toen ik ze Chris wilde laten zien, waren ze weg.

‘s Avonds op de veranda gegeten, toast met champignons, springbokpotjie, spinazie, pompoen en aardappelpuree. Als toetje een appelgebak, vers uit de oven met slagroom en koffie.

Gereden: 236 km  

Dinsdag 11 nov 2003

Vanmorgen binnen ontbijt, omdat buiten op de veranda de zon schijnt. Weer gebakken eieren met ham. Yoghurt en muesli en fruit. Na het ontbijt moeten we eerst op de foto met Marianne. We rijden de slechte lodge weg terug en gaan richting Duwisib kasteel. Als we even op de D855 rijden hebben we een kapotte band. Waarschijnlijk al wat langer want de band is aan flarden. Door het wegdek heb je het niet meteen in de gaten. We kunnen het wiel snel wisselen voor het reserve en besluiten om via Maltahohe te rijden. Hier zijn enkele voorzieningen zoals een autowerkplaats en daar bestellen we een nieuwe band. Deze zit er na 20min weer op. Jet besluit ook om haar verdwenen zonnebril in Swakopmund nu bij de politie aan te geven. Ze wilde wachten tot Luderitz maar we denken daar niet zoveel tijd te hebben. Omdat de band 870 N$ kost is ons geld een heel eind op. Daarom gaan we eerst naar de bank om onze Euro-Traveller-Cheques om te wisselen. Dit vraagt natuurlijk ook tijd. Het lijkt wel of ze met een kladblok de koers moeten bepalen.

Truus en ik gaan boodschappen doen. In de plaatselijke super, staan in een hoek tussen de bezems en schoonmaakmiddelen ook 3 doodskisten en 2 kinderkistjes te koop. Ik vraag de mevrouw of ik een foto hiervan mag maken. Ze legt uit dat in de verre omgeving van Maltahohe geen begrafenisonderneming is en dat er dus toch een kist te koop moet zijn. Ze zegt dat meer toeristen hiervan een foto willen nemen.

Jet haar aangifte neemt natuurlijk ook enige tijd in beslag. De San-politieman schrijft echter een keurig proces-verbaal voor de verzekering thuis.

Hierna rijden we naar het Duwisib-kasteel. Dit kasteel liet een Duitse hoge militair Herr Wolf, die toevallig met een miljonairsdochter trouwde, voor zijn vrouw bouwen. Midden in de woestijn een kasteel afgekeken van een plaatje. Ingericht volgens de mode van 1909, met alles erop en eraan. Ook zijn er 2 stoelen van Philips II uit 1581 te zien. Helaas heeft het geluk maar enkele jaren geduurd. De 1^e Wereldoorlog brak uit en Herr Wolf sneuvelde na 2 weken aan het front in Frankrijk. Zijn vrouw is nooit meer terug gegaan naar haar kasteel. Nu is het eigendom van de Namibische overheid en voor ons toeristen opengesteld.

We rijden langs Helmeringshausen naar Aus. Een mooie weg door een fraai weids landschap. Een kaarsrechte weg door een grote glooiende vlakte. Bergen met soms wat rood aan de horizon. Een mooi plaatje. Onderweg nog gestopt bij een reuze Republikeinwevers nest. De hele boom zit vol met hun nest, het is een grote hooiberg.

Bij Aus komen we op de teerweg naar Luderitz. 125km door woestijn. Links het verboden gebied van de diamantenwinning en rechts het Naukluft NP. Namibia levert 90% van de diamanten op de wereld. Ze worden gewonnen in een 100km brede zone langs de kust van de grens met Zuid-Afrika tot Luderitz.

Op 50km van Luderitz lijkt er mist op te komen zetten. Maar even later merken we dat het een zandstorm is. Vlagen zand waaien over de weg. En bij 30 km voor de kust is het een heel luguber beeld. Het lijkt net een sneeuwstorm, alleen blijft de weg vrij van het zand. Aan de zijkant ligt achter ieder struikje of obstakel een waaier fijn zand. Het beeld wordt steeds meer bizar. Rotsen in de zandstorm liggen in een desolate omgeving. Ook de spookstad Kolmanskop ligt in een mist van zand. Het zal mij benieuwen hoe de weg er morgen bijligt.

Luderitz is ook een beetje nevelig van het fijne zand dat uit de woestijn over het plaatsje neerdwarrelt. Ons hotel Nest, ligt aan een kustweg op een landtong in de zee. We hebben 2 kamers op de hoogste verdieping. In de binnentuin is een zwembad, maar door het slechte weer wordt het nu door niemand gebruikt.  Dat heet dus Desert-Storm. De warmte is ook voorbij, net als in Swakopmund, hier aan de koude Atlantische Oceaan. Mooie kamers.  
‘s Avonds zijn we te voet naar het centrum van Luderitz gelopen. Alle straten hebben Duitse namen en de gebouwen zijn ook nogal Duits. In de Pack-Bijbel staat dat het meer Duits is als menige plaats in Duitsland. Falkennest, Bismarckstrasse, Hohenstrasse, Hotel Bahnhof, Hafenstrasse, Pension Kratzplatz etc. Ook de bebouwing is typisch Duits.  
In Legends gaan we eten, fastfood. Burgers met frites en een Griekse salade en ijs toe. Ook hier is de blik vanuit ons plaatsje aan het raam winderig en onvriendelijk. Het lijkt er zeer koud, maar dat valt mee. Het is ca. 16 oC. Voor Namibië een zeer koele omgeving. De negers zijn dan ook allen goed gekleed. Net als in NL de asielzoekers; ze staan wat te kleumen. Op de weg terug naar het hotel, verlopen Truus en Chris zich en komen op het haventerrein bij de opslag van cement. Ook een donkere ervaring. Jet en ik waren even aan het zoeken naar een internetcafé, wat er niet was op de plek waar we verwacht hadden. We waren toch enigszins ongerust.

Gereden: 522 km